სასწაულად ვარ, აი როგორ ძალიან მიყვარს ის რასაც შენ ჰქვია , როგორ კარგია რომ არის. მონატრებაც კი სიბრიყვიდან სასიამოვნო განცდაში გადადის, მუხლების სისუტიდან დაწყებული პულსის განუზომელ აჩქარებამდე.
კუბური სიგარისა და ვისკის არომატით გაჟღენთილი ოთახივით ვარ - ყველას რომ თავბრუს ახვევს. მე ის ყველა ვარ თავბრუ მეხვევა - რეტი მესხმის და ამაზე დიდი სიამოვნება განა რა უნდა ინატრო - გიყვარდეს. :*
გუდაურში გათოვდა, ბონუს განცდებია, რომელიც შენს მოლოდინს ამსუბუქებს, ცოტა ყურადღების გატანას ცდილობს, მაგრამ ეგ თოვლიც და სეზონიც იმიტომ მიხარია ასე რომ შენ მიხარიხარ : ) აი ასეა რა ხარ შენთვის მარტოდ უნიჭოდ ადამიანი - მერე გამოჩნდება თვით მშვენიერება ყველაფერს აგირევს და ამ არეულით ისეთი ბედნიერი ხარ რომ ლამისაა გასკდე : ) - ; ) :* :* :*
ხოდა მეც ვსკდები და კიდევ 15 წელი არ გავსკდები ეს ისე ანონსისათვის, თორემ მე არასოდეს გავსკდები სანამ შენ მეგულები : ) ჩემი გულის მიდამოებში და ჩემი თავი მეგულება შენი ფიქრების სივრცეებში.
რა მაგარია რა მაგარია,
ვგიჟდები ჩვენზე - და შენ ამ სიგიჟის დირიჟორი ხარ : )
ესეც ლექსი დღეს მორისის ”ქარგმა” .
წიწილა გამოამტვრევს კვერცხს,
როგორც დილეგს
და ფილტვებს აივსებს აისით, _
აისის
კვალდაკვალ
ივლის და
ირბენს
თავისუფლება და ხალისი...
მე კი ვივიწროვებ ოცნების გარსს,
სასთუმლად ვიფენ ბუმბულივით მსუბუქ არაკებს,
ჭაობის ყანჩა ცალ ფეხზე დგას
და დირიჟორივით
ჰორიზონტს განაგებს.
სიცხის საზომივით გატეხილ ღამეს
ვერცხლისწყლის წვეთებად
ეფანტება ჩემი ფიქრები, _
ისევ ველოდები უებარ წამლებს
და დღეს, როდესაც ერთად ვიქნებით.
იისფერდება ყორანივით შავი კარსანი,
ლილისფერდება მცხეთის მინდვრები...
შენ, სულო ჩემო, წიწილასავით
მწუხრიდან როდის ამოფრინდები?!
_ თენდება! _ ჩხრიალებს იმედის ღელე
და თავქვე მიდენის ბატებივით
ფარფატა ნისლებს,
მზე ოქროს ნისკარტით მიკენკავს ცრემლებს,
რომ მე გაზაფხული ვინატრო ისევ.
რწმენის ნაჭუჭიდან გავყურებ გზას
ვხსნი იჭვის ძაფებად დახლართულ
ქარაგმებს,
ჭაობის ყანჩა კი ცალ ფეხზე დგას
და დირიჟორივით ჰორიზონტს განაგებს
მუსიკა კი კუბური სიგარის და ასევე კუბური რომის გახსნებაზე ბებო ვალდესისა და დიეგო ციგალას განკარგულებაში დავტოვოთ:
No comments:
Post a Comment