ყველაფერი იქიდან დაიწყო რომ ოდეს ჯერ კიდევ მის თურქულ ვოიაჟამდე თაკო კუბდრების დაცხობის აღთქმა მომცა. მოკლედ ჩამოვიდა თაკო და ჰა აბა მზად ვარ მე კუბდრობისთვისო და დატრიალდით შეკრების დრო და ადგილი დათქვითო, საინიციატივო ჯგუფმაც არ დავაყოვნეთ და დიდი სჯაბაასის შემდგომ ჩემი ძელი მეგობრის ჩარდახის კარმიდამო ავარჩიეთ, რომელიც ყველა მახასიათებლით აკმაყოფილებდა წაყენებულ მოთხოვნებს - იყო ქალაქგარეთ, ჰქონდა ბუხარი, და პარასკევს საღამოს ჩვენთვის მოიცლიდა.
დადგა პარასკევიც - ჟრიამულმა იმატა, და მოკლედ როგორც იქნა ჩამოვყალიბდით ვინ როგორ, ვის სად და რატომ ხვდებოდა და სად იყო საბოლოო შეკრების ადგილი (გუდვილი- დიღმის), ორ ჯგუფად გავიყავით ვაკის მიდამოები და სხვა დანარჩენი, ვაკის საზოგადოებას თუმცა არ ვიცი რატომ ვაკის იმიტომ რომ ნაწილი რუსთაველი თავისუფლების მიდამოებში იყო ნაწილი გარე ვაკეში ნაწილიც კი ზემოვაკეში. მოკლედ პირველ ჯგუფს კრებდა ლევანი - კარმიდამოს პატრონი მეორ ენაწილს კი დიმიტრი დაჰპატრონებოდა თუმცა დიმა არ ჩანდა რის ნიადაგზეც მარიტას აშკარად ნერვული აშლილობა და პანიკის ნიშნები ეტყობოდა, განსაკუთრებით მას შემდეგ რაც მეც მოვწყდი ვირტუალურ სამყაროს და პირველ ჯგუფს შევუერთდი - მარიტამ თვითნებური მარში დაიწყო ნუცუბიძიდან გაურკვეველი მიმართულებით - რაც მისი ტელეფონოგარამით დასტურდება - სადაც მან განაცხადა ”მე ვეღარ დაველოდე და გამოვედი სახლიდან ფეხით მოვდივარ და არ ვიცი რა ვქნა(ვ)ო”. საგანგებო სიტუაციათა კონტროლის სამსახურის უფროსობა შევითავსე და დავადგინე რომ დიმიტრი და საზოგადოებისათვის ჯერ უცნობი თუმცა მე და დიმას მეგობარი პაპაშა უკვე მარიტასკენ მიემართებოდნენ. მარიტაში სიმშვიდემ დაისადგურა.
ლევანის მანქანის მგზავრები და მე უკევ გუდვილის კართან ვიდექით - ორად გავიყავით , მე, თამრო, თათა და ლელა გუდვილში შევედით დანარჩენები - ლევანი, თაკო და მარი ლევანის სახლში გაეშურნენ - ლევანს გასაღები დარჩენოდა ხოდა მოსამზადებებლი სამუშაოების ჩატარებას შევუდექით, თამრომ ურიკა მოიგდო ხელთ და განაცხადა ამას მე ვატარებო - ისე ანაზდად ექცეოდა უხეშ ურიკას რომელიც ნელნელა სხვადასხავ სარჩო სანოვაგით ივსებოდა - გეგონებოდა ხანგრძლივი განშორების შემდგომ აბობოქრებული ოკეანის ნაპირთან მონატრებულ ტანგოს ცეკვავენო. დავბლაყუნებიდთ ეს 4 ადამიანი გუდვილის სექციებში და ვარჩევდით წასაღებ და არ წასაღებ პროდუქტს, ნელნელა ყველა შემოგვიერთდა როგორც იქნა შევჯერდით - თუკი სხვა ყველაფერი დანარჩენის შეძენას რაღაც დრო მოვანდომეთ ხახვის დახლთან მთელი დროის ნახევარი გავატარეთ ალბათ იმიტომ რომ კომფორტული იყო დგომა (აბა რად უნდა ხახვის ყიდვას 25 წუთი). მე არყის ერთჯერადი ჭიქები ვიყიდე ყვითლები იყო და წესით 50 მილიგრამიანი უნდა ყოფილიყო თუ როგორი აღმოჩნდა ამას ქვემოთ მოგახსენებ. მანამდე კი მოკლედ როგორც იქნა ყველაფერი ვიყიდეთ (ყველის გარდა არადა ყველი მინდოდა) სალაროსთან გავსწორდით, ლელამ საწადელს მიაღწია და გუდვილის ბარათს დაეპატრონა (უი ხო ლელას ჩემთვის საჩუქარი აქვს რომელიც დარჩა იმ დღეს - მინდა მალე მომცეს ისე მიხარია).
გუდვილს გარეთ შესაძენი პური და ჭიქები დარჩა ამ დავალებასაც წარამატებით გავართვით თვი და თბილისი გადახაზულ ტრაფერტსაც ჟრიამულით ჩავუარეთ. მშიოდა მშიოდა ისე როგორც დიდი ხანია არ მშიებია. 10 წუთიანი ავტორბოლის შემდგომ ჩარდახს მივედით სოფლისა თუ დასახლების ბნელ ორღობეებში მშვიდად გავიარეთ და ლევანის სააგარკე სახლის ქვედა შესასვლელთან შევჯგუფდით - იმიტომ რომ ლევანი კარს ვერ აღებდა, და იმიტომ ვერ აღებდა რომ ღია ყოფილა მოკლედ შევესიეთ სახლს 5 წუთში ამოვბარგდით თაკომ ხელები დაიკაპიწა წინსაფარი მოირგო და მზარეულობას შეუდგა იმდენად გულმოდგინედ ასრულებდა საქმეს რომ კარტოფილი და ჩაიც კი მაცივარში შეალაგა - თუმცა დაცინვა ვერავინ გაუბედა ყველასათვის კარაგდ ცნობილია მისი სვანური ფესვები თუმცა ჩუმი ქირქილი იყო ; ). დიმა, პაპაშა დამრავალი სხვა მათ შორის გამოირჩეოდა მარი რომელიც გულმოდგინედ დაუმეგობრდა ნაჯახს და ერთ მორს, ცეცლსი დანთებას შეუდგნენ ბუხარში, მარი ჩეხავდა დაუნდობლად ერთ მორს მანამ სანამ სავარუდოდ მარტო არ დარჩა გარეთ მერე მგონი მობეზრდა და შემოვიდა, სამზარეულოდან წყრომის ხმა შემომესმა და ჰოი საოცრებავ დანა რომელსაც თაკო მთელი 1 კვირის განმავლობაში აანონსებდა რომ სჭირდებოდა არ აღმოჩნდა იქ. სამი მაგრამ ერთმანეთზე დაღლილი პირით მოდანო ელემენტები თაკოს ნერვების გამოცდა აღმოჩნდა. თამრო კარტოფილს თლიდა ხერხით (ნუ დანით მაგრამ ხერხი უფრო იყო ის). აქ პირველი სურპრიზი გველოდა ჩემი ნაყიდი არყის ჭიქები 300 გრამიანი ტანწერწეტა ლამის კათხები აღმოჩნდნენ - თუმცა ეს ჭიქები კიდო ერთ სუპრიზს ამზადებდნენ.
შეშის ღუმელიც გავაღუღუნეთ ოღონდ მანამდე სამზარეულო გაზის კამერას დაემსგავსა - აი სწორედ ისეთს მეორე მსოფლიო ომის დრო გერმანულ ბანაკებში რომ იყო, ერთი სახვაობით აქ ფანჯრის გაღება შეიძლებოდა და საბოლოოდ არავისგან საპნის დამზადება არ იგეგმებოდა.
ამ ყოფაში როდესაც ყველაფერს თავის ადგილი მივუჩინეთ ყველაფერი თითქმის უკვე საჭირო კალოაპოტში ჩადგა მცირე დალევის იდეამაცგაიელვა გამოვიღეთ 1 ბოთლი და ძმურად გადავანიჭილეთ რამოდენიმე მსურველის ჭიქაში, სიცი ხორხოცში ნელნელა წრუპვაში, და ასე შემდეგში, მარიტამ და თათამ კარგად გაუგეს ერთმანეთს და 1 ლიტრიანი არყის ბოთლისგან რომელსაც სულ 200-300 გრამი მოვაკელით სხვა დანარჩენებმა ნახევარ საატში მხოლდო მინის ტარა დატოვეს, უხვად და დაუშურებლად გაიძახოდნენ ადამიანობის სადღეგრძელოს, მარიტა არ დათვრა აშკარად - არც თათა, უბრალოდ სხვაობა ის იყო რომ მარიტას კიდევ უნდოდა დალევა თათას კი ეზოში თავკონწიალა პოზაში ჯდომა ერჩივნა და დაუღალავად სცმედა პასუხებს რიგრიგობით მასთან მისულ ჩარდახობის სხვა მონაწილეებს და უხნისდა რომ ცუდად კი არ იყო არამედ ასე მოსწონდა.
პირველი კუბდარი მზად იყო სუფრა გაწყობილი ხალხი აღტკინებული - მე კი მე კი გადამშიდვა და აღარ მშიოდა, კუბდარი მოწოდების სიმაღლეზე ვერ დადგა თუმცა გემრიელი ნამდვიალდ იყო. სად იყო და სად არა ლელამ დალევა დაიწყო, მე კუდბრებს მივხედე, თათა ისევ სოფლის ჰაერით ტკბებოდა და დროდა დრო სუფრასთანაც ჩნდებოდა ნაბეღლავის დიდი ჭიქით : ).
თაკო დათვრა - რაც მისივე ხმამაღალი განცხადებით დასტურდება და მუსიკა მოუნდა, მისი ”ფლეილისტიდან” არჩეულ სიმღერებს ბოლო ხმაზე უწევდა და რეპს სვანურად ცეკვავდა, როგორია რეპი სვანურად? ნუ ცეკვას რეპის ცეკვა იმიტომ დავარქვი რომ ფონად რეპი გასდევდა თორემ იგივე წარამტებით შეგვიძლია ეს ცეკვ ვაქციოთ - სამბად, რუმბად, ფოქსტროტად და საბალეტო ხელოვნებაშიც კი შევიტანოთ მისი ელემენტაები, საფუძველი კი ძველ სავნურ ფოლკლორში უნდა ვეძებოთ, მარტივი მაგრამ დამაჯერებელი ხელის ზემოთ ქვემოთ ქვნევა რომელიც მამრის მხირდან რომ განხორციელებულიყო ალბათ ვინმე ონანიზმში დასდება ბრალს და ასევე მკაცრი ბაკუნი მარჯვენა ფეხით, თუცმა ეს ყველფერი რითმში და მუსიკის ფონზე რა ტქმა უნდა გაღიმებული სახით (მართალია თაკო უარყოფდა მეორე დღეს ამ ქმედებას მაგრამ ეს მხოლოდ მისი თავმდაბლობის ბრალია). ასევე თაკოს ქმედებბეიდან გამსარჩევია მისი ტყედ გაჭრის მცდელობები რომელიც რამოდენიმეჯერ წარმატებით აღკვეთეს, ლელუმ, მარიტამ და მარიმაც.
ლელუში - აშკარად სევდა შეიმჩნეოდა ვერ ვხდები რატომ მოიწყინა მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია. და რომ იძახდა არ (ვერ) ვსვამო აბსურდია ძლაან კარაგდაც სვამს.
მარიტა - ვერა და ვერ დთვრა - და ის განცხაება რმო არაყი გაუწყალდა აშკარად ძალაში რჩება.
თამრო - თავის ჩვეულ ამპლუაში იყო - გიგის და გუფის სახელები მონაცველობით ისმოდა :).
თათამ - მომენტში განცხადა მე მთვრალი აღარ ვარო - არ ვიცი ვინ დაუჯერა ვინ არა მაგრამ მგონი მართლა აღარ იყო : ).
მარიც - მოწყენილი მეჩვენებოდა - ან ის მჭირდა ანდაზა რომაა - ქურდს ყველა ქურდი ჰგონიაო, უშენოდ ვიყავი მოწყენილი და იმიტომ ალბათ.
ძირითადად ასე იყო ჩარდახობა, ნელნელა ყველამ მიიძინ მოიძინა, დიმაც რომ მოვაკალთე ერთ სავარძელზე და ორ სკამზე - თათა თავად მოკალათდა ერთ სარავრძელზე და ადგილიც დარჩა კიდევ : ) მეც მოვკალათდი სკმაზე და ფშვინვა ხვრინვას ვუგდე ყური : ) ცეცხლსაც მივხედე 1-2 მორით, მერე მეც მომეძალა ღამის სევდა მოწყენილობა მოვიძიე ლეიბი და გადასაფარებელი და გავშალე და მივწექი დილით გავიძვიძე და ნეტავ არ გამეღვიძა - ერთი ჯგუფი წასული იყო და მე ვკვდებოდი .
გაგრძელება იქნება (იმედია კიდევ წავალთ სადმე).
შაბათი დღე ძილში გავატარე და კვირა დღესაც ლოგინიდან არ გამომიყვია ხელიც კი - აშკარად ძალიან შემომიტია უშენობის, შემოდგომის და მონატრების სევდამ. იმდენად რომ თვალსი გახელაც არ მინდოდა - იმდენად რომ შენთან საუბარი ვერ გავბედე რომ ხასიათი არ გამეფუჭებინა. დღეს ორშაბათია ახალი იმედებით და შემართებით - მძიმე შაბათკვირა გამოვლილი შენზე ოცნებას შევუდექი.
ისე მენატრები რომ მგონია მესამე ცოხვრებას ვცხოვრობ უშენოდ.
ლექსის ტრადიციას არ ვარღვევ და ჩემი მეგობრის თაკა სელეფანაშვილის ლექსით გიმასპინძლდები:
მარვინ
არაფერი არ გამოვა ასე... –
თქვი და ხელი ჩაიქნიე ისე,
ხალხს ეგონა ურიგდება ბედსო.
მე კი ვფიქრობ,
გსურს გრძნობებში მცდიდე.
არაფერი არ გამოვა,"ჰოთქო. "–
დაგეთანხმე,
დაგიქნიე თავი.
შენ კი გინდა,
კიდევ ერთხელ ავხსნა,
რატომ არ მსურს შენი მერქვას ქალი:
– არაფერი არ გამოვა მაინც,
ჰოდა გიშვებ,
ჰოდა წადი,
ჰოდა...
გულზე თუკი მარწუხებად გიჭერ,
რაღად გინდა მაშინ ჩემი კოცნა?!
– არაფერი არ გამოვა,არა!
მაცდური ხარ ვით სამოთხის ვაშლი,
რომ შეხედავ მიეახლო გინდა,
თუმც ჩაგაგდებს ცოდვასა და ბრალში.
არაფერი გამოვათქო ვამბობ,
გულს კი თურმე სხვა რამის თქმა უნდა. –
ღამით როცა შენზე ვფიქრობ,
ვნაღვლობ –
" ცოტა ადრე გამეცანი, თუნდაც, "
არ გრქმეოდა დღემდე ჩემი არვინ,
სხვა ქალის ხომ აგცდებოდა ტრფობა...
რა შესცოდეთ ამის ფასი მარვინ.
წავალ ახლა.
მომაწოდეთ,ქოლგა.
მუსიკალურ გაფომრებაზე ბევრი ვიფქრე და ბოლოს შევჩერდი აი რაზე:
პ.ს. იმედია მალე ჩარდახობის ფოტომასალაც იქნება და ფოტო რეპორტაჟსაც სემოგთავაზებ.
